در مورد تاریخ پیدایش فرش اطلاعات دقیقی نداریم لکن با توجه به آثار باستانی و کشفیّات بشر بر ما مسلم شده است که هنرهائی نظیر سبدبافی، بوریابافی، زیلوبافی، جاجیم و گلیم‌بافی مقدمه‌ای بر پیدایش فرش‌بافی بوده‌اند و فرش‌های نخستین دارای طرح‌های ساده شکسته و ذهنی‌باف بوده‌اند که بیشتر برای رفع نیاز تولید می‌شده‌اند و فرش‌های امروزی تکامل یافته آن فرش‌ها می‌باشند. در مورد مهد فرش‌بافی تا اوایل قرن اخیر پژوهشگران به این نتیجه رسیده بودند که مهد فرش‌بافی تمدن‌هایی مثل مصر بوده است که شواهد آن‌ها بیشتر جنبه تئوری و گفتاری داشت. اما با پیدایش فرش پازیریک در سال 1949 بوسیله پرفسور رودنکو نظریات فوق دگرگون گشت و با توجّه به کشف یک نمونه عملی، مهد قالی‌بافی از سواحل نیل و دجله و فرات به آسیای مرکزی تغییرمکان داد و ثابت شد که یکی از مراکز هنر فرش‌بافی در ایران بوده است لکن اوج شکفتگی صنعت فرش ایران در دوران صفویه بوده است توجه پادشاهان صفویه و ایجاد امکانات و گردآوری و تشویق هنرمندان باعث گردید که هنر قالی‌بافی پیشرفت قابل ملاحظه‌ای نماید شاه طهماسب از پادشاهان صفویه که خود نیز در کار طرّاحی فرش دست داشته است هنرمندان بزرگ را در تبریز گرد آورد کمک قابل ملاحظه‌ای به آن‌ها کرد تا در کارشان پیشرفت کنند با روز کار آمدن سلسله قاجار در صنعت قالی‌بافی ایران که در قرن دهم و یازدهم (عصر صفوی) به کمال رسیده بود رو به تنزّل و ضعف گذاشت و پس از آن نتوانست آن شکوه خود را پیدا کند.
از فرش‌های تاریخی و مشهوری که در موزه‌های بزرگ دنیا نگهداری می‌شود می‌توان به فرش پازیریک در موزه ارمیتاژ سن‌پترزبورگ، فرش اردبیل فرش چلسی در موزه ویکتوریا آلبرت لندن، فرش جانمازی در موزه متروپولینین نیویورک و فرش ترنجدار در موزه فرش ایران اشاره کرد.
